سلام
داشتم با یکی از همکلاسی های دوران دانشجوییم چت می کردم. کارشناسی ارشد فناوری اطلاعات از دانشگاه علم و صنعت و قراره تا چند ماه یا سال دیگه بره برا ادامه تحصیل خارج از کشور.
حرفاش انرژی بخشه. امید رو می شه لابلای حرفاش حس کرد. می گفت تو دوران تحصیلم به من خیلی سخت گذشت... بارها و بارها نا امید شدم اما تحمل کردم... با خودم عهدی بستم و اون این بود که:
"پیش خودم سربلند باشم! "
حالا می تونم با اطمینان بیشتری بگم: امید آدما بی پایانه!
برای دوستم آرزوی موفقیت کردم.
خداحافظ